Pacjenci po udarze mózgu mogą borykać się z problemami z mową na różnych poziomach. Najłatwiej podzielić je na podstawowe grupy:

- pacjenci, którzy wypowiadają prawidłowe i logiczne zdania, ale ich wymowa jest niewyraźna, głos zbyt cichy czy płynność zaburzona (dysartria)

- pacjenci, którzy rozumieją mowę otoczenia (reagują adekwatnie), ale nie mogą wypowiedzieć swoich myśli (zniekształcają wyrazy, zamieniają litery, nie pamiętają słów) (afazja)

- pacjenci, którzy nie rozumieją mowy otoczenia i nie mogą wypowiedzieć właściwie własnych myśli (afazja)

Ćwiczenia oddechowe najlepiej sprawdzają się w pierwszej grupie objawów, ale bywa, że potrzebne są także w pozostałych. Zapanowanie nad oddechem (jego długością, torem oddechowych i gospodarowaniem nim) przede wszystkim zwiększy świadomość chorego związanym z posiadanym przez niego aparatem mowy. Ponadto będziemy mieć pewność, że dobrze wytrenowany oddech, to wystarczające "paliwo" dla trenowanej w dalszej kolejności mowy. Trening oddechowy powinien stanowić wstęp i rozgrzewkę do codziennej pracy nad mową pacjenta.